Ścieżka spacerowa „NIEBIESKA ŁEZKA”

Kolor  znaków: NIEBIESKI Czas przejścia: ok. 5 godz.

Trasa wokół Jeziora Myczkowieckiego (Niebieska Łezka)- kolor znaków niebieski (czas przejścia to około 6 h)

Trasa o średnim poziomie trudności. Wiedzie dookoła Jeziora Myczkowskiego (nazwa trasy nawiązuje do jego kształtu). Istnieje możliwość przejścia w dowolnym kierunku, lub jednego odcinka ścieżki, a następnie powrót autobusem PKS.
Początek, a zarazem koniec ścieżki znajduje się obok przystanku PKS w centrum Soliny. Stąd kierujemy się szosą w dół, aby po krótkim odcinku poniżej ośrodka „Halicz”, skręcić
w lewo na asfaltową drogę, która prowadzi w dół, do zabudowań mieszkalnych w Solinie. Na tym odcinku ścieżki towarzyszą nam również znaki czerwonej trasy spacerowej do Myczkowa. Przed nami rozciąga się piękny widok na Jezioro Myczkowieckie i jego otoczenie, Bóbrkę i Koziniec z nieczynnym kamieniołomem na zboczu. W dolnej części Soliny Zabrodziu mijamy nieduży kościółek (dawna cerkiew gr.-kat.). Droga prowadzi dalej przez Potok Wola i zmienia się w drogę szutrową, a następnie w gruntową. Dochodzimy nią do przysiółka Zasań.  Dalej idziemy przez pola i łąki wzdłuż jeziora. Dochodzimy do końca tej drogi i wchodzimy do lasu. Stąd trasa wiedzie wąskimi ścieżkami, aż do stanicy ZHP „Berdo”. Przekraczamy mostkiem Potok Bereźnica i po krótkim lecz stromym podejściu osiągamy drogę, którą wiedzie szlak turystyczny PTTK koloru zielonego (Lesko – Zwierzyń – Myczkowce – Wołkowyja – Bukowiec – Terka – Jaworzec). Skręcamy w prawo i po krótkim odcinku wspólnym,  niebieskie znaki sprowadzają nas na koronę ziemno-betonowej zapory w Myczkowcach. Z zapory rozstacza się ładny widok na jezioro i w drugą stronę na dolinę Sanu. Po przejściu zapory, obok przystanku PKS skręcamy w prawo. Za dawnym ośrodkiem Hutnik wchodzimy na wyraźną ścieżkę, która biegnie okazałym bukowym lasem i łagodnie wyprowadza nas w górę na wąską i momentami skalistą grań Kozińca (521 m n.p.m.). Z uwagi na liście drzew, wspaniały widok na Jezioro Myczkowieckie i położone po jego drugiej stronie Berdo, można podziwiać jedynie wczesną wiosną lub późną jesienią. Ze względu wyjątkowe walory przyrodnicze, masyw Kozińca jest rezerwatem przyrody. Dalej nasz szlak wyprowadza nas nad skraj przepaścistej skalnej ściany – pozostałości po nieczynnym już kamieniołomie. Dostarczał on niegdyś kruszywo budowniczym bieszczadzkich zapór, a obecnie możemy w ciszy i spokoju, zachowując jednak niezbędną ostrożność, kontemplować wspaniały i rozległy widok. Doskonale prezentują się stąd obydwa jeziora i korona zapory w Solinie. Przy dużej przejrzystości powietrza widać stąd szczyt Połoniny Wetlińskiej.  Schodzimy następnie do szosy Myczkowce – Bóbrka. Przy Szkole Podstawowej w Bóbrce, znajduje się w miejscu dawnego dworu obelisk z tablicą upamiętniającą XIX wiecznego komediopisarza Józefa Blizińskiego. Autor „Pana Damazego” i „Marcowego Kawalera” był przez wiele lat właścicielem tutejszego majątku. Gościł tu często podczas swych wędrówek etnograficznych Oskar Kolberg. Kupnem Bóbrki od Blizińskiego był poważnie zainteresowany Henryk Sienkiewicz. Dochodzimy do centrum Bóbrki i drogą obok kościoła oraz cmentarza, wśród łąk i pól wznosimy się na widokowe stoki Żukowca. Następnie po przekroczeniu szosy Bóbrka – Łobozew, schodzimy drogą przez osiedle domków jednorodzinnych do szosy obok stacji paliw. W pobliskich zaroślach możemy dojrzeć żelbetowy obelisk, którym dawne komunistyczne władze upamiętniły tzw. powstanie chłopów leskich. Szosą idziemy w lewo, mijając osiedle mieszkalne, przechodzimy przez most na Sanie. Gdy dojdziemy do odchodzącej w lewo drogi, która prowadzi do bramy elektrowni, skręcamy ścieżką w lewo, w górę, omijając w ten sposób zakręty szosy. Krótkim, stromym podejściem dochodzimy do przystanku PKS w centrum Soliny.