Szlaki turystyczne

Szlaki turystyczne na terenie Gminy Solina:

Polańczyk

1.Perła Polańczyka- kolor znaków żółty (czas przejścia ok. 1,5 h – 2 h)

Spacer rozpoczynamy spod Centrum Informacji Turystycznej i kierujemy się na rondzie w prawo (drogowskaz na Hoczew). Po podejściu 200 m skręcamy w lewo w uliczkę asfaltową za hotelem „Na Górce”. Wędrując dróżką asfaltową, która wije się pod górę między domami dochodzimy do końca ostatnich zabudowań i skręcamy w lewo dalej drogą polną zmierzamy w kierunku Kabajki (606m). Odcinek ten wiedzie poprzez pola i łąki, a ostatni fragment pokonujemy wędrując lasem bukowym. Z punktu widokowego na Kabajce roztacza się piękny widok na jezioro oraz otaczające je wzgórza. Ze szczytu Kabajki schodzimy w dół wydeptaną ścieżką, która prowadzi nas przez las sosnowy w kierunku kolejnego punktu widokowego Horb (560m).

Po drodze przecinamy niebieski szlak spacerowy, prowadzący z Polańczyka w kierunku Myczkowa. Na Horbie możemy zrobić przerwę podziwiając panoramę Polańczyka. Zejście będzie nas prowadziło odsłoniętym grzbietem, poprzez łąki, skąd cały czas możemy delektować się cudownym krajobrazem. Gdy miniemy łąki, szlak skręci w lewo w stronę potoku Jantik. Gdy dojdziemy do zabudowań przy ul. Wiejskiej musimy skręcić w prawo i już po chwili dojdziemy do ul. Bieszczadzkiej w pobliżu Sanktuarium Matki Bożej Pięknej Miłości. Chcąc wrócić do miejsca rozpoczęcia wycieczki musimy skręcić w lewo i po ok. 500m ukaże nam się budynek Centrum Informacji Uzdrowiskowo Turystycznej.

 

2. Zielone Wzgórza nad Soliną- kolor znaków czerwony ( czas przejścia ok. 5 h)

 

Trasa niezbyt trudna, ale dość długa. Istnieje możliwość przejścia jednego z odcinków w dowolnym kierunku, a następnie powrót autobusem PKS (w sezonie letnim liczne kursy dodatkowe).
Początek i koniec ścieżki znajduje się opodal przystanku PKS Polańczyk Uzdrowisko. Idziemy drogą pomiędzy sklepami, a ośrodkiem MSWiA „Jawor” do głębokiego jaru, który sprowadza nas do Fiordu Nelsona — długiej i wąskiej zatoki Jeziora Solińskiego. Tu skręcamy w lewo, idąc wzdłuż brzegu, pokonujemy liczne potoki. Niebawem spotykamy czerwone znaki naszej ścieżki dochodzące tu od strony Podkaliszcza. Jeśli pójdziemy w prawo za znakami, to po stromym podejściu, wśród bukowego lasu wyjdziemy na rozległą polanę. Wychodzimy z niej wyraźną polną drogą w pobliżu szosy Myczków – Solina, obok drewnianej kapliczki. Na horyzoncie rysuje się pasmo połonin. Ścieżka skręca tutaj w prawo i łagodnie wyprowadza nas lasem na Horbek (516 m n.p.m.). Niedaleko, z lewej strony biegnie szosa, zaś z prawej, towarzyszy nam bardzo stroma, spadająca niemal pionowo do jeziora skarpa. W prześwitach pomiędzy drzewami możemy dostrzec zaporę solińską i przystań statków znajdujących się u podnóża góry Jawor. Ścieżka dochodzi do niewielkiego parkingu przy szosie, skąd krótko lasem znowu osiągamy szosę. Schodzimy do szosy, która prowadzi nas do centrum Soliny. Mijamy na łuku szosy deptak prowadzący wśród gęstej zabudowy handlowo-gastronomicznej, na koronę zapory. Po lewej towarzyszą nam budynki ośrodków wczasowo-wypoczynkowych. Od przystanku PKS rozpoczyna się drugi odcinek naszej ścieżki wiodący z powrotem do Polańczyka. Czerwonym znakom naszej trasy towarzyszą tu znaki niebieskie ścieżki spacerowej wiodącej dookoła Jeziora Myczkowieckiego. Kierujemy się szosą w dół i niebawem skręcamy w lewo na asfaltową drogę, którą schodzimy do dawnego Zabrodzia, dziś głównej części miejscowości Solina. Podziwiać stąd możemy widok na Jezioro Myczkowieckie, widoczna jest Bóbrka i masyw Kozińca z nieczynnym kamieniołomem, w oddali zaś pasmo Żukowa. W Zabrodziu mijamy niewielki kościółek (dawna cerkiew gr.-kat.) i dochodzimy do Potoku Wola. Tutaj żegnamy szlak niebieski, który pod masywem Berda idzie dalej do Myczkowiec. Skręcamy w lewo. Przez cały czas idziemy w górę, ścieżką wzdłuż potoku Wola, który musimy kilka razy przekroczyć. Na tym odcinku szlaku nie ma niestety jeszcze mostków. W nagrodę możemy podziwiać malownicze przełomy, odsłonięte skaliste koryto oraz urokliwe międzyleśne polanki. Ścieżka doprowadzi nas do przysiółka Rapiszka  w Myczkowie, gdzie dalej będziemy się kierować czerwonymi znakami. Idąc wijącą się pośród zabudowań drogą asfaltową, trasa doprowadzi nas do dużego parkingu przy Muzeum Bojków. Jest to doskonała okazja do zwiedzenia tej atrakcji i obejrzenia niewątpliwej osobliwości jaką są dwie budowle sakralne obok siebie. Do Polańczyka wracamy chodnikiem wzdłuż ul. Bieszczadzkiej, odcinek ten zajmie nam około 20 minut.

 

Solina-Myczkowce

Trasa wokół Jeziora Myczkowieckiego (Niebieska Łezka)- kolor znaków niebieski (czas przejścia to około 6 h)

Trasa o średnim poziomie trudności. Wiedzie dookoła Jeziora Myczkowskiego (nazwa trasy nawiązuje do jego kształtu). Istnieje możliwość przejścia w dowolnym kierunku, lub jednego odcinka ścieżki, a następnie powrót autobusem PKS.
Początek, a zarazem koniec ścieżki znajduje się obok przystanku PKS w centrum Soliny. Stąd kierujemy się szosą w dół, aby po krótkim odcinku poniżej ośrodka „Halicz”, skręcić
w lewo na asfaltową drogę, która prowadzi w dół, do zabudowań mieszkalnych w Solinie. Na tym odcinku ścieżki towarzyszą nam również znaki czerwonej trasy spacerowej do Myczkowa. Przed nami rozciąga się piękny widok na Jezioro Myczkowieckie i jego otoczenie, Bóbrkę i Koziniec z nieczynnym kamieniołomem na zboczu. W dolnej części Soliny Zabrodziu mijamy nieduży kościółek (dawna cerkiew gr.-kat.). Droga prowadzi dalej przez Potok Wola i zmienia się w drogę szutrową, a następnie w gruntową. Dochodzimy nią do przysiółka Zasań.  Dalej idziemy przez pola i łąki wzdłuż jeziora. Dochodzimy do końca tej drogi i wchodzimy do lasu. Stąd trasa wiedzie wąskimi ścieżkami, aż do stanicy ZHP „Berdo”. Przekraczamy mostkiem Potok Bereźnica i po krótkim lecz stromym podejściu osiągamy drogę, którą wiedzie szlak turystyczny PTTK koloru zielonego (Lesko – Zwierzyń – Myczkowce – Wołkowyja – Bukowiec – Terka – Jaworzec). Skręcamy w prawo i po krótkim odcinku wspólnym,  niebieskie znaki sprowadzają nas na koronę ziemno-betonowej zapory w Myczkowcach. Z zapory rozstacza się ładny widok na jezioro i w drugą stronę na dolinę Sanu. Po przejściu zapory, obok przystanku PKS skręcamy w prawo. Za dawnym ośrodkiem Hutnik wchodzimy na wyraźną ścieżkę, która biegnie okazałym bukowym lasem i łagodnie wyprowadza nas w górę na wąską i momentami skalistą grań Kozińca (521 m n.p.m.). Z uwagi na liście drzew, wspaniały widok na Jezioro Myczkowieckie i położone po jego drugiej stronie Berdo, można podziwiać jedynie wczesną wiosną lub późną jesienią. Ze względu wyjątkowe walory przyrodnicze, masyw Kozińca jest rezerwatem przyrody. Dalej nasz szlak wyprowadza nas nad skraj przepaścistej skalnej ściany – pozostałości po nieczynnym już kamieniołomie. Dostarczał on niegdyś kruszywo budowniczym bieszczadzkich zapór, a obecnie możemy w ciszy i spokoju, zachowując jednak niezbędną ostrożność, kontemplować wspaniały i rozległy widok. Doskonale prezentują się stąd obydwa jeziora i korona zapory w Solinie. Przy dużej przejrzystości powietrza widać stąd szczyt Połoniny Wetlińskiej.  Schodzimy następnie do szosy Myczkowce – Bóbrka. Przy Szkole Podstawowej w Bóbrce, znajduje się w miejscu dawnego dworu obelisk z tablicą upamiętniającą XIX wiecznego komediopisarza Józefa Blizińskiego. Autor „Pana Damazego” i „Marcowego Kawalera” był przez wiele lat właścicielem tutejszego majątku. Gościł tu często podczas swych wędrówek etnograficznych Oskar Kolberg. Kupnem Bóbrki od Blizińskiego był poważnie zainteresowany Henryk Sienkiewicz. Dochodzimy do centrum Bóbrki i drogą obok kościoła oraz cmentarza, wśród łąk i pól wznosimy się na widokowe stoki Żukowca. Następnie po przekroczeniu szosy Bóbrka – Łobozew, schodzimy drogą przez osiedle domków jednorodzinnych do szosy obok stacji paliw. W pobliskich zaroślach możemy dojrzeć żelbetowy obelisk, którym dawne komunistyczne władze upamiętniły tzw. powstanie chłopów leskich. Szosą idziemy w lewo, mijając osiedle mieszkalne, przechodzimy przez most na Sanie. Gdy dojdziemy do odchodzącej w lewo drogi, która prowadzi do bramy elektrowni, skręcamy ścieżką w lewo, w górę, omijając w ten sposób zakręty szosy. Krótkim, stromym podejściem dochodzimy do przystanku PKS w centrum Soliny.

Korbania Bukowiec Trasa na Korbanię

kolor znaków zielony (czas przejścia ok. 3 h – 3,5 h) Trasę rozpoczynamy od miejsca gdzie w 2018 r. w ramach rewitalizacji szlaku na Korbanię postawiono dużą wiatę turystyczną z piecem, a obok miejscem na ognisko. Szlak jest dobrą propozycją zwłaszcza w upalne dni, gdyż większość trasy pokonujemy leśną ścieżką, a dolna część jej poprzecinana jest wąskimi potokami. Ruszamy lekko pod górę i już po kilku minutach docieramy do niewielkiego strumyka. Po kolejnych piętnastu minutach dochodzimy do rozwidlenia i skręcamy w prawo. Idziemy teraz szeroką ścieżką leśną. Po drodze znajdziemy liczne miejsca do odpoczynku w postaci nowych ławek. Końcówka trasy jest bardziej stroma. Na szczycie znajduje się 8 metrowa wieża widokowa wraz ze schronem i ławostołami. Z wieży w kierunku północnym roztacza się piękny widok na Jezioro Solińskie, natomiast w kierunku południowo-wschodnim malownicza panorama najwyższych szczytów bieszczadzkich. Wracamy tą samą trasą.